Δέκτη έκανε το Ά τμήμα του ΣτΕ την προσφυγή ιδιοκτήτριας ακινήτου η οποία ζητά από το ελληνικό Δημόσιο αποζημίωση ύψους 942.000 ευρώ λόγω στέρησης της κατά προορισμό χρήσης του ακινήτου της, για λόγους προστασίας αρχαιολογικού χώρου.
Το ακίνητο έκτασης 8 στρεμμάτων βρίσκεται στην Κέα και αγοράστηκε από την ιδιοκτήτρια του το 1953. Το 1979 κηρύχθηκε αρχαιολογικός χώρος ενώ με υπουργική απόφαση του 1993 ενετάχθη σε ζώνη προστασίας όπου δεν επιτρέπεται η δόμηση αλλά επιτρέπεται η γεωργική και κτηνοτροφική χρήση.
Η ιδιοκτήτρια ζήτησε από την Εφορία Κλασικών Αρχαιοτήτων το 1996 την απαλλοτρίωση της ιδιοκτησίας της και η εισήγηση της υπηρεσίας ήταν θετική αλλά η διαδικασία ανεστάλη για να εξεταστούν συνολικά και άλλα αντίστοιχα αιτήματα. Η ιδιοκτήτρια προσέφυγε στη Δικαιοσύνη και το διοικητικό εφετείο έκρινε ότι δεν δικαιούται αποζημίωση αφού το ακίνητο βρίσκεται εκτός σχεδίου σε περιοχή με κύριο προορισμό την γεωργική και κτηνοτροφική εκμετάλλευση και συνεπώς η υπουργική απόφαση δεν περιόριζε ουσιωδώς την χρήση του.
Το ΣτΕ όμως έκρινε ότι η ανάγκη προστασίας του πολιτιστικού περιβάλλοντος δεν απαλλάσσει το κράτος από την υποχρέωση αποζημίωσης του ιδιοκτήτη όπως άλλωστε έχει δεχτεί το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, εφόσον κατά το χρόνο κτήσης του δεν υφίσταντο τέτοιοι περιορισμοί ως προς το εμβαδόν και τη χρήση και συνεπώς υπήρχε δυνατότητα οικοδομικής εκμετάλλευσης.
Κατά το ΣτΕ το Εφετείο όφειλε να συνεκτιμήσει ότι κατά την αγορά του ακινήτου το 1953 δεν συνέτρεχαν οι νεότεροι περιορισμοί ως προς το εμβαδόν και τη χρήση και συνεπώς υπήρχε δυνατότητα οικοδομικής εκμετάλλευσης, παραπέμποντας την υπόθεση στη μείζονα σύνθεση.
Speak Your Mind
You must be logged in to post a comment.